know something more about Adil Mansuri

થોડુ જણીએ આદિલ મનસુરી સહેબ વિશે.. ગુજરાતિ ક​વિ, ગઝલકાર​, નાટ્યકાર કે જેમણે ગુજરાતિ સંક્રુતિને એક ઉમદા ભેટ આપિ અને લાખો લોકોના હ્રદય પર રાજ કર્યુ....

Adil Mansuri (18 May 1936 – 6 November 2008) was a well-known poet, playwright, and calligrapher. He wrote in several languages, namely, Gujarati, Hindi, and Urdu.

આ જીંદગીની એવી સફર રાખીએ છીએ
કે ઊંટ ઉપર આખ્ખું યે ઘર રાખીએ છીએ

તારા સિવાય અન્ય બીજું કોઇ પણ નથી
એવો ભરોસો તારા ઉપર રાખીએ છીએ

એને ભલે કળામાં કોઇ સ્થાન ના મળે
'આદિલ' અમે ન ગણ્ય હુન્નર રાખીએ છીએ

-આદિલ મન્સૂરી

Adil Mansuri
Born	Farid Mohammed Gulamnabi Mansuri 18 May 1936 Ahmedabad, Gujarat
Died	6 November 2008 (aged 72) New Jersey, United States
Occupation	Poet, Playwright, Calligrapher, Artist
Nationality	Indian
Genre	Ghazal
Notable awards	Vali Gujarati Award - 2008 Kalapi Award - 1998

 

 

કહું છું ક્યાં કે આઘેરા કોઈ રસ્તા સુધી આવો
ઉઘાડો બારણું ને આંગણે તડકા સુધી આવો
જમાનો એને મૂર્છા કે મરણ માને ભલે માને
હું બન્ને આંખ મીંચી દઉં તમે સપના સુધી આવો
તમારા નામના સાગરમાં ડૂબી તળિયે જઈ બેઠો
હું પરપોટો બની ઊપસું તમે કાંઠા સુધી આવો
જરૂરી લાગશે તો તે પછી ચર્ચાય માંડીશું
હું કાશી ઘાટ પર આવું તમે કાબા સુધી આવો
હું છેલ્લી વાર ખોબામાં ભરી લેવા કરું કોશિશ
અરે ઓ મૃગજળો આવો હવે તરસ્યા સુધી આવો
ગમે ત્યારે ગઝલ જીવનની પૂરી થઈ જશે આદિલ
રદીફ ને કાફિયા ઓળંગીને મક્તા સુધી આવો.
– આદિલ મન્સૂરી

Adil Mansuri was born in Ahmedabad on 18 May 1936. His birth name was Farid Mohammed Gulamnabi Mansuri. He completed his primary education from Premchand Raichand Training College, Ahmedabad. He completed his secondary education from J. L. New English School, Ahmedabad and Metropolitan Highschool, Karachi. He completed matriculation. He tried his hand on several businesses. He worked at his fathers cloth shop in Karachi and later at business of cotton and clothes in Ahmedabad. He also worked as journalist with English Topic and Gujarati Angana magazines. He was copywriter of advertising agency Shilpi in 1972. He left India and moved to United States. He died in New Jersey, US on 6 November 2008.

વાંસળી પડઘાય આખ્ખા ગામમાં
કૃષ્ણ એવું શું છે તારા નામમાં ?

વીજળી ઝબકી ને વાદળમાં શમી
જાણે રાધા ઓગળી ગઈ શ્યામમાં

આંખ મીંચું તોય તું દેખાય છે
જીવ ક્યાંથી લાગે કોઈ કામમાં !

રોમરોમે મોરપીંછું ફરફરે
કેવો જાદુ છે તારા નામમાં !

ભગ્ન દિલમાં એમ તારી યાદ આ
જાણે ગોરસ કોઈ કાચા ઠામમાં

- આદિલ મન્સૂરી

He was interested in experimental forms of ghazal. Valank (1963), Pagarav (1966), Satat (1970), New York Naame Gam, Male Na Male (1996, 2006), Gazalna Aynagharma (2003) are his ghazal collections. Though he wrote poetry in several other forms, he is chiefly known for his ghazals. His ghazals are influenced by Urdu ghazals. He wrote ghazals in Gujarati, Hindi and Urdu with free use of words of one language in other.

ધરતી ઓગાળવા મથે છે મને
અગ્નિ સૌ બાળવા મથે છે મને

સામા પૂરે હું ઝંપલાવું તો
વાયુઓ ખાળવા મથે છે મને

ચાકડો આમ શું ફરે ખાલી
કે કોઈ ઢાળવા મથે છે મને

આ સઘન અંધકારની વચ્ચે
કોઈ અજવાળવા મથે છે મને

હું ક્ષણેક્ષણ સતત વિખેરાઉં
ને યુગો ચાળવા મથે છે મને

બૂમ હું તારા નામની પાડું
મૌન ત્યાં વાળવા મથે છે મને

આ કબરની અનંત નિદ્રામાં
સ્વપ્ન પંપાળવા મથે છે મને
- આદિલ મન્સૂરી

 Haath Pag Bandhayela Chhe (1970) and Je Nathi Te (1973) are collections of his absurd one-act plays.
 He was also a painter. In 1972, his art exhibitions were held in Ahmedabad and Mumbai.

He received the Vali Gujarati Award in 2008. He received Kalapi Award in 1998.

નદીની રેતમાં રમતું નગર મળે ન મળે,

ફરી આ દ્રશ્ય સ્મૃતિપટ ઉપર મળે ન મળે.

ભરી લો શ્વાસમાં એની સુગંધનો દરિયો,

પછી આ માટીની ભીની અસર મળે ન મળે.

પરિચિતોને ધરાઈને જોઈ લેવા દો,

આ હસતા ચહેરા; આ મીઠી નજર મળે ન મળે.

ભરી લો આંખમાં રસ્તાઓ, બારીઓ, ભીંતો,

પછી આ શહેર, આ ગલીઓ, આ ઘર મળે ન મળે.

રડી લો આજ સંબંધોને વીંટળાઈ અહીં,

પછી કોઈને કોઈની કબર મળે ન મળે.

વળાવા આવ્યા છે એ ચ્હેરા ફરશે આંખોમાં,

ભલે સફરમાં કોઈ હમસફર મળે ન મળે.

વતનની ધૂળથી માથુ ભરી લઉં ‘આદિલ’,

અરે આ ધૂળ પછી ઉમ્રભર મળે ન મળે.

– આદિલ મન્સૂરી